ABCDEFGHIJKLMNO
PQRSTUVWXYZΒΝΟΥΦ
Farmorubicin
epirubicin
FARMORUBICIN PS.INJ.SOL 10MG/VIAL BTx1VIAL+1AMPx5ML SOLV SOLV
| ΧΟΝΔΡΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ: | 5,43 € |
| Λιανεμποριο: | 7,49 € |
| Επιστράφηξης: | 0,00 € |
FARMORUBICIN PD.INJ.SOL 50MG/VIAL BTx1VIAL
| ΧΟΝΔΡΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ: | 23,68 € |
| Λιανεμποριο: | 32,64 € |
| Επιστράφηξης: | 0,00 € |
FARMORUBICIN
Ενέσιμο διάλυμα:
Χλωριούχο νάτριο, ύδωρ για ενέσιμα, άζωτο, υδροχλωρικό οξύ
Κόνις και διαλύτης για ενέσιμο διάλυμα:
Κόνις: Λακτόζη μονοϋδρική, παραϋδροξυβενζοϊκός μεθυλεστέρας
Λακτόζη μονουδρική, παραϋδροξυβενζοϊκός μεθυλεστέρας
Ενέσιμο διάλυμα
Κόνις και διαλύτης για ενέσιμο διάλυμα Κόνις για ενέσιμο διάλυμα
Ενέσιμο διάλυμα: 10mg/5ml Vial, 50mg/25ml Vial Κόνις και διαλύτης για ενέσιμο διάλυμα: 10mg/Vial Κόνις για ενέσιμο διάλυμα: 50mg/Vial
Ενέσιμο διάλυμα, φιαλίδιο 10mg/5ml: Ένα φιαλίδιο που περιέχει ενέσιμο διάλυμα 10mg/5ml υδροχλωρικής επιρουβικίνης.
Ενέσιμο διάλυμα, φιαλίδιο 50mg/25ml: Ένα φιαλίδιο που περιέχει ενέσιμο διάλυμα 50mg/25ml υδροχλωρικής επιρουβικίνης.
Κόνις και διαλύτης για ενέσιμο διάλυμα, 10mg/φιαλίδιο: Ένα φιαλίδιο που περιέχει κόνι 10mg υδροχλωρικής επιρουβικίνης και ένα φιαλίδιο που περιέχει 5ml ύδωρ για ενέσιμα.
Κόνις για ενέσιμο διάλυμα 50mg/φιαλίδιο: Ένα φιαλίδιο που περιέχει κόνι 50mg υδροχλωρικής επιρουβικίνης.
Λ. Μεσογείων 243, 154 51 Ν. Ψυχικό, Αθήνα, Ελλάδα
Τηλ: + 30 210 6785800
Ενέσιμο Διάλυμα: 1) Actavis Italy SPA., Nerviano, Milano, Italy
Pfizer (Perth) PTY Ltd, Australia
Actavis Italy SPA, Nerviano, Milano, Italy
Ενέσιμο Διάλυμα: 1) Actavis Italy SPA., Nerviano, Milano, Italy
Pfizer (Perth) PTY Ltd, Australia
Actavis Italy SPA, Nerviano, Milano, Italy
Έχει αποδειχθεί ότι η επιρουβικίνη είναι δραστική σε ευρύ φάσμα πειραματικών όγκων, όπως οι λευχαιμίες L1210 και P 388, τα σαρκώματα SA 180 (τύπου συμπαγούς και ασκίτη), το μελάνωμα Β16, τον καρκίνο του μαστού, τον καρκίνο του πνεύμονα τύπου Lewis και τον καρκίνο του παχέος εντέρου τύπου 38. Έχει επίσης επιδείξει δραστικότητα σε ανθρώπινους καρκίνους που μεταμοσχεύθηκαν σε ποντίκια που είχαν υποστεί θυμεκτομή (μελάνωμα, καρκίνος μαστού, πνεύμονα, προστάτη, ωοθηκών).
Η επιρουβικίνη είναι ένας αντιμιτωτικός κυτταροστατικός παράγοντας. Χορηγούμενη μόνη της σε χημειοθεραπευτικά σχήματα προκαλεί ύφεση σε ένα ευρύ φάσμα καρκίνων, στο οποίο περιλαμβάνονται ο καρκίνος του μαστού, των ωοθηκών, του στομάχου, του παχέος εντέρου και του ορθού, τα σαρκώματα των μαλακών μορίων, τα λεμφώματα, οι λευχαιμίες και το πολλαπλούν μυέλωμα. Ως μονοθεραπεία σε υψηλές δόσεις δίδει θεραπευτικές ανταποκρίσεις στον καρκίνο του πνεύμονα. Με ενδοκυστική χορήγηση ενδείκνυται για την αντιμετώπιση του in situ θηλώματος της ουροδόχου κύστεως και την πρόληψη της υποτροπής του χειρουργικά αφαιρεθέντος επιφανειακού καρκίνου αυτής.
Υπερευαισθησία στην επιρουβικίνη ή σε οποιοδήποτε άλλο συστατικό του προϊόντος, σε άλλες ανθρακυκλίνες ή ανθρακενοδιόνες.
Οι καταστάσεις κατά τις οποίες οι ασθενείς δεν πρέπει να υποβάλλονται σε θεραπεία με ενδοφλέβια επιρουβικίνη περιλαμβάνουν:
- Γαλουχία
Ενδοφλέβια χρήση:
- εμμένουσα μυελοκαταστολή
σοβαρή ηπατική ανεπάρκεια
σοβαρή ανεπάρκεια του μυοκαρδίου
πρόσφατο έμφραγμα του μυοκαρδίου
σοβαρές αρρυθμίες
προηγούμενη θεραπεία με επιρουβικίνη και/ή άλλες ανθρακυκλίνες και ανθρακενοδιόνες στις μέγιστες αθροιστικές δόσεις (βλέπε παράγραφο 2.4)
ασθενείς με οξείες συστηματικές λοιμώξεις
ασταθής στηθάγχη
μυοκαρδιοπάθεια
Ενδοκυστική χρήση:
λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος
φλεγμονή της ουροδόχου κύστης
αιματουρία
- επιθετικοί όγκοι που έχουν διεισδύσει στο τοίχωμα της ουροδόχου κύστης
- προβλήματα καθετηριασμού
Γενικά
Η επιρουβικίνη πρέπει να χορηγείται μόνο κάτω από την επίβλεψη ειδικών γιατρών με εμπειρία στη χημειοθεραπεία.
Οι ασθενείς πρέπει να έχουν ανακάμψει από οξείες τοξικότητες προηγούμενης κυτταροτοξικής θεραπείας (όπως στοματίτιδα, ουδετεροπενία, θρομβοπενία και γενικευμένες λοιμώξεις) πριν την έναρξη της θεραπείας με επιρουβικίνη.
Η σοβαρότητα της ουδετεροπενίας και στοματίτιδας/βλεννογονίτιδας μπορεί να αυξηθεί όσο η θεραπεία με υψηλές δόσεις επιρουβικίνης (π.χ., ≥90mg/m2 κάθε 3 έως 4 εβδομάδες) προκαλεί ανεπιθύμητες ενέργειες γενικά παρόμοιες με αυτές που παρατηρούνται σε συμβατικές δόσεις (<90mg/m2 κάθε 3 έως 4 εβδομάδες). Θεραπεία με υψηλές δόσεις επιρουβικίνης απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για πιθανές κλινικές επιπλοκές, λόγω σοβαρής μυελοκαταστολής.
Καρδιακή Λειτουργία: Η καρδιοτοξικότητα αποτελεί έναν κίνδυνο που είναι πιθανόν να προκληθεί από τη θεραπεία με ανθρακυκλίνες που μπορεί να εκδηλωθεί με πρώιμα (δηλ. οξέα) ή όψιμα (δηλ. καθυστερημένα) συμβάματα.
Πρώιμα (δηλ. Οξέα) Συμβάματα: Η πρώιμη καρδιοτοξικότητα της επιρουβικίνης συνίσταται κυρίως από φλεβοκομβική ταχυκαρδία και/ή ανωμαλίες του ηλεκτροκαρδιογραφήματος (ΗΚΓ), όπως μη ειδικές μεταβολές του κύματος ST-T. Έχουν επίσης αναφερθεί ταχυαρρυθμίες, περιλαμβανομένων των έκτακτων κοιλιακών συστολών και της κοιλιακής ταχυκαρδίας, της βραδυκαρδίας καθώς και του κολποκοιλιακού και του σκελικού αποκλεισμού. Οι επιδράσεις αυτές συνήθως δεν προδικάζουν επακόλουθη ανάπτυξη όψιμης καρδιοτοξικότητας, σπάνια είναι κλινικής σημασίας και γενικά δεν αποτελούν αιτία διακοπής της θεραπείας με επιρουβικίνη.
Όψιμα (δηλ. Καθυστερημένα) Συμβάματα: Όψιμη καρδιοτοξικότητα εμφανίζεται συνήθως με καθυστέρηση κατά τη διάρκεια της θεραπείας με επιρουβικίνη ή εντός 2 έως 3 μηνών μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, ωστόσο, ακόμη πιο καθυστερημένα συμβάματα έχουν αναφερθεί (αρκετούς μήνες έως χρόνια) μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Η όψιμη καρδιομυοπάθεια εκδηλώνεται με μειωμένο κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας (LVEF) και/ή με σημεία και συμπτώματα συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας (CHF) όπως δύσπνοια, πνευμονικό οίδημα, εξαρτώμενο οίδημα, καρδιομεγαλία, ηπατομεγαλία, ολιγουρία, ασκίτη, υπερζωκοτική συλλογή και καλπαστικό ρυθμό. Η απειλητική για τη ζωή
συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια (CHF) είναι η πλέον σοβαρή μορφή, επαγόμενης από ανθρακυκλίνες καρδιομυοπάθειας, και αντιπροσωπεύει την αθροιστική δοσοπεριοριστική τοξικότητα του φαρμάκου.
Ο κίνδυνος εμφάνισης συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας (CHF) αυξάνεται γρήγορα όταν οι αθροιστικές δόσεις της επιρουβικίνης υπερβαίνουν τα 900 mg/m2 . Η υπέρβαση αυτής της αθροιστικής δόσης θα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή.
Η καρδιακή λειτουργία πρέπει να αξιολογηθεί πριν οι ασθενείς υποβληθούν σε θεραπεία με επιρουβικίνη και πρέπει να παρακολουθείται σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας για την ελαχιστοποίηση του κινδύνου πρόκλησης σοβαρής καρδιακής δυσλειτουργίας. Ο κίνδυνος μπορεί να μειωθεί με τακτική παρακολούθηση του κλάσματος εξώθησης της αριστερής κοιλίας (LVEF) κατά τη διάρκεια της θεραπείας με άμεση διακοπή της επιρουβικίνης με το πρώτο σημείο δυσλειτουργίας. Η κατάλληλη ποσοτική μέθοδος για την επαναλαμβανόμενη αξιολόγηση της καρδιακής λειτουργίας (αξιολόγηση του LVEF) περιλαμβάνει διερευνητικό σπινθηρογράφημα πολλαπλών θυρών (MUGA scan) ή ηχοκαρδιογράφημα (ECHO). Συνιστάται μία αρχική αξιολόγηση με ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ) και είτε με Διερευνητικό σπινθηρογράφημα πολλαπλών θυρών (MUGA scan) είτε με ηχοκαρδιογράφημα (ECHO), ιδιαίτερα σε ασθενείς με
παράγοντες κινδύνου για αυξημένη καρδιοτοξικότητα. Η αξιολόγηση του κλάσματος εξώθησης της αριστερής κοιλίας (LVEF) πρέπει να επαναλαμβάνεται με Διερευνητικό σπινθηρογράφημα πολλαπλών θυρών (MUGA scan) ή με ηχοκαρδιογράφημα (ECHO) ιδίως σε ασθενείς που λαμβάνουν υψηλότερη αθροιστική δόση ανθρακυκλίνης. Η τεχνική που χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση πρέπει να είναι ίδια καθ’ όλη τη διάρκεια της παρακολούθησης.
Δεδομένου του κινδύνου καρδιομυοπάθειας, υπέρβασης μίας αθροιστικής δόσης 900mg/m2 της επιρουβικίνης πρέπει να γίνεται μόνο με ιδιαίτερη προσοχή.
Οι παράγοντες κινδύνου καρδιοτοξικότητας περιλαμβάνουν ενεργή ή μη καρδιαγγειακή νόσο, προηγούμενη ή ταυτόχρονη ακτινοθεραπεία στην περιοχή του μεσοθωρακίου/περικαρδίου, προηγούμενη θεραπεία με άλλες ανθρακυκλίνες ή ανθρακενοδιόνες, και ταυτόχρονη χρήση φαρμάκων με την ικανότητα να καταστέλλουν την καρδιακή συσταλτικότητα ή καρδιοτοξικά φάρμακα (π.χ. τραστουζουμάμπη) (βλέπε παράγραφο 2.5) με αυξημένο κίνδυνο στους ηλικιωμένους.
Καρδιακή ανεπάρκεια (κατηγορίας II-IV κατά την Καρδιολογική Εταιρία Νέας Υόρκης-ΝΥΗΑ) έχει παρατηρηθεί σε ασθενείς που λάμβαναν θεραπεία με τραστουζουμάμπη, μόνη ή σε συνδυασμό με ανθρακυκλίνες, όπως η επιρουβικίνη. Αυτή μπορεί να είναι μέτρια έως σοβαρή και έχει συσχετιστεί με θάνατο.
Η τραστουζουμάμπη και οι ανθρακυκλίνες, όπως η επιρουβικίνη, δε πρέπει να χρησιμοποιούνται επί του παρόντος σε συνδυασμό, εκτός σε περίπτωση καλά ελεγχόμενης κλινικής δοκιμής με παρακολούθηση της καρδιακής λειτουργίας. Ασθενείς που έχουν προηγουμένως λάβει ανθρακυκλίνες διατρέχουν επίσης κίνδυνο εμφάνισης καρδιοτοξικότητας με τη θεραπεία με τραστουζουμάμπη, παρόλο που ο κίνδυνος είναι χαμηλότερος σε σχέση με την ταυτόχρονη χρήση τραστουζουμάμπης και ανθρακυκλινών.
Καθώς ο χρόνος ημίσειας ζωής της τραστουζουμάμπης είναι περίπου 4-5 εβδομάδες, η τραστουζουμάμπη μπορεί να παραμείνει στην κυκλοφορία έως και 20- 25 εβδομάδες μετά τη διακοπή της θεραπείας με τραστουζουμάμπη. Οι ασθενείς που λαμβάνοουν ανθρακυκλίνες, όπως είναι η επιρουβικίνη, μετά τη διακοπή της τραστουζουμάμπης μπορεί ενδεχομένως να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο καρδιοτοξικότητας. Εάν είναι δυνατό, οι ιατροί πρέπει να αποφεύγουν τη βασιζόμενη σε ανθρακυκλίνες θεραπεία έως και 25 εβδομάδες μετά τη διακοπή της τραστουζουμάμπης. Εάν χρησιμοποιούνται ανθρακυκλίνες, όπως η επιρουβικίνη, η καρδιακή λειτουργία του ασθενούς πρέπει να παρακολουθείται προσεκτικά.
Εάν αναπτυχθεί συμπτωματική καρδιακή ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια θεραπείας με τραστουζουμάμπη μετά από θεραπεία με επιρουβικίνη, πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη συμβατική φαρμακευτική αγωγή για το σκοπό αυτό.
Η παρακολούθηση της καρδιακής λειτουργίας πρέπει να είναι ιδιαίτερα αυστηρή σε ασθενείς που λαμβάνουν υψηλές αθροιστικές δόσεις και σε αυτούς που έχουν παράγοντες κινδύνου. Ωστόσο, μπορεί να παρουσιαστεί καρδιοτοξικότητα με τη λήψη επιρουβικίνης σε χαμηλότερες αθροιστικές δόσεις ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν παράγοντες κινδύνου ή όχι. Η τοξικότητα της επιρουβικίνης και των άλλων ανθρακυκλινών ή ανθρακενοδιονών είναι πιθανό να είναι αθροιστική.
Αιματολογική Τοξικότητα
Όπως με άλλους κυτταροτοξικούς παράγοντες, η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει μυελοκαταστολή.
Απαιτείται προσεκτική αξιολόγηση της αιματολογικής κατάστασης πριν και κατά τη διάρκεια κάθε κύκλου θεραπείας με επιρουβικίνη, συμπεριλαμβανομένου του διαφορικού αριθμού των
λευκών αιμοσφαιρίων.
Μία δοσοεξαρτώμενη αναστρέψιμη λευκοπενία και/ή κοκκιοκυτταροπενία (ουδετεροπενία) είναι η κυρίαρχη εκδήλωση της αιματολογικής τοξικότητας της επιρουβικίνης και είναι η πλέον συχνή οξεία δοσοπεριοριστική τοξικότητα αυτού του φαρμάκου. Η λευκοπενία και η ουδετεροπενία είναι συνήθως πιο σοβαρές με αγωγή υψηλών δόσεων φθάνοντας στις περισσότερες περιπτώσεις στο ναδίρ μεταξύ της 10ης και της 14ης ημέρας μετά τη χορήγηση του φαρμάκου. Ωστόσο, αυτό είναι συνήθως παροδικό, με τα λευκά αιμοσφαίρια/ουδετερόφιλα να επανέρχονται σε φυσιολογικές τιμές κατά την 21η μέρα.
Μπορεί επίσης να παρουσιαστούν θρομβοπενία και αναιμία. Οι κλινικές επιπτώσεις της σοβαρής μυελοκαταστολής περιλαμβάνουν πυρετό, λοίμωξη, σήψη/σηψαιμία, σηπτική καταπληξία, αιμορραγία, υποξία των ιστών ή θάνατο.
Δευτεροπαθής Λευχαιμία
Δευτεροπαθής λευχαιμία με ή χωρίς προλευχαιμική φάση έχει αναφερθεί σε ασθενείς που ελάμβαναν ανθρακυκλίνες συμπεριλαμβανομένης της επιρουβικίνης. Η δευτεροπαθής λευχαιμία είναι περισσότερο συχνή όταν αυτά τα φάρμακα χορηγούνται σε συνδυασμό με αντινεοπλασματικούς παράγοντες που προκαλούν βλάβη στο DNA, σε συνδυασμό με ακτινοθεραπεία όταν οι ασθενείς είναι βαρέως προθεραπευμένοι με κυτταροτοξικά φάρμακα ή όταν οι δόσεις των ανθρακυκλινών έχουν αυξηθεί κλιμακωτά. Αυτές οι λευχαιμίες μπορεί να έχουν λανθάνουσα περίοδο 1 έως 3 έτη.
Γαστρεντερικό
Η επιρουβικίνη προκαλεί έμετο. Βλεννογονίτιδα/στοματίτιδα εμφανίζεται γενικά σύντομα μετά τη χορήγηση του φαρμάκου και, αν είναι σοβαρή, μπορεί να εξελιχθεί εντός ολίγων ημερών σε εξελκώσεις βλεννογόνου. Οι περισσότεροι ασθενείς ανακάμπτουν από αυτήν την ανεπιθύμητη ενέργεια μέχρι την τρίτη εβδομάδα της θεραπείας.
Ηπατική Λειτουργία Η κυριότερη οδός αποβολής της επιρουβικίνης είναι το ηπατοχολικό σύστημα. Τα επίπεδα ολικής χολερυθρίνης ορού και τα επίπεδα της AST πρέπει να αξιολογούνται πριν και κατά τη διάρκεια της θεραπείας με επιρουβικίνη. Ασθενείς με αυξημένα επίπεδα χολερυθρίνης ή AST μπορεί να αισθανθούν πιο αργή αποβολή του φαρμάκου με μία αύξηση στη συνολική τοξικότητα. Σε αυτούς τους ασθενείς συνιστώνται χαμηλότερες δόσεις (βλέπε παράγραφο 2.6 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης). Ασθενείς με σοβαρή ηπατική λειτουργία δεν πρέπει να λαμβάνουν επιρουβικίνη (βλέπε παράγραφο 2.3 Αντενδείξεις). Οι κατευθυντήριες γραμμές που συχνά ακολουθούνται για τη μείωση της δοσολογίας σε καταστάσεις ανεπάρκειας της ηπατικής λειτουργίας βασίζονται στα επίπεδα της χολερυθρίνης στον ορό ως εξής:
Χολερυθρίνη στον ορό Μείωση της δόσης 1,2 - 3.0 mg/100mL 50%
3,1 - 5.0 mg/100mL 75%
Η κρεατινίνη ορού πρέπει να αξιολογείται πριν και κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Η προσαρμογή της δοσολογίας είναι απαραίτητη σε ασθενείς με κρεατινίνη ορού
>5 mg/dL (βλέπε παράγραφο 2.6 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης).
Μπορεί να προκληθεί φλεβοσκλήρυνση από ένεση σε μικρό αγγείο ή από προηγούμενες ενέσεις στην ίδια φλέβα. Ο κίνδυνος για φλεβίτιδα/θρομβοφλεβίτιδα στη θέση της ένεσης μπορεί να ελαχιστοποιηθεί αν ακολουθηθεί η διαδικασία χορήγησης που συνιστάται (βλέπε παράγραφο 2.6 Δοσολογία και τρόπος χορήγησης).
Η εξαγγείωση της επιρουβικίνης κατά τη διάρκεια της ενδοφλέβιας ένεσης μπορεί να προκαλέσει τοπικό πόνο, σοβαρές αλλοιώσεις στους ιστούς (φυσσαλιδοποίηση, σοβαρή κυτταρίτιδα) και νέκρωση. Σε περίπτωση που παρατηρηθούν σημεία ή συμπτώματα εξαγγείωσης του φαρμάκου κατά τη διάρκεια της ενδοφλέβιας χορήγησης της επιρουβικίνης, η έγχυση του φαρμάκου πρέπει να διακοπεί αμέσως. Η ανεπιθύμητη ενέργεια της εξαγγείωσης των ανθρακυκλινών μπορεί να προληφθεί ή να μειωθεί με την άμεση χρήση συγκεκριμένης θεραπείας π.χ. δεξραζοξάνη (παρακαλώ ανατρέξτε στις σχετικές ετικέτες για χρήση). Ο πόνος του ασθενούς μπορεί να ανακουφισθεί ψύχωντας την περιοχή και διατηρώντας την κρύα, με χρήση υαλουρονικού οξέος και DMSO. Ο ασθενής πρέπει να παρακολουθείται προσεχτικά κατά τη διάρκεια της περιόδου που επακολουθεί, καθώς η νέκρωση μπορεί να συμβεί αρκετές εβδομάδες μετά την εξαγγείωση, πρέπει να ληφθεί η συμβουλή ενός πλαστικού χειρούργου για πιθανή εκτομή.
Όπως και με άλλους κυτταροτοξικούς παράγοντες, θρομβοφλεβίτιδα και θρομβοεμβολικά φαινόμενα περιλαμβανομένης της πνευμονικής εμβολής (σε κάποιες περιπτώσεις θανατηφόρα) έχουν αναφερθεί συμπτωματικά με τη χρήση της επιρουβικίνης.
Σύνδρομο λύσης όγκου
Η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει υπερουριχαιμία, ως αποτέλεσμα εκτεταμένου καταβολισμού πουρίνης που συνοδεύει την από το φάρμακο προκληθείσα ταχεία λύση νεοπλασματικών κυττάρων (σύνδρομο λύσης του όγκου). Τα επίπεδα αίματος του ουρικού οξέος, του καλίου, του φωσφόρου, του ασβεστίου και της κρεατινίνης πρέπει να αξιολογούνται μετά την αρχική θεραπεία. Η ενυδάτωση, η αλκαλοποίηση των ούρων και η προφύλαξη με αλλοπουρινόλη με σκοπό την αποτροπή της υπερουριχαιμίας μπορούν να ελαχιστοποιήσουν πιθανές επιπλοκές του συνδρόμου λύσης του όγκου.
Η χορήγηση εμβολίων ζώντων ή ζώντων-εξασθενημένων μικροοργανισμών σε ανοσοκατεσταλμένους από χημειοθεραπευτικούς παράγοντες ασθενείς περιλαμβανομένης της επιρουβικίνης, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές ή θανατηφόρες λοιμώξεις (βλέπε παράγραφο 2.5). Ο εμβολιασμός με εμβόλιο ζώντος μικροοργανισμού πρέπει να αποφεύγεται σε ασθενείς που λαμβάνουν επιρουβικίνη. Μπορεί να χορηγηθούν εμβόλια νεκρών ή αδρανοποιημένων μικροοργανισμών. Ωστόσο η ανταπόκριση σε τέτοια εμβόλια μπορεί να είναι μειωμένη.
Αναπαραγωγικό σύστημα
Η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει γονοτοξικότητα. Άνδρες και γυναίκες σε θεραπεία με επιρουβικίνη πρέπει να λαμβάνουν κατάλληλα αντισυλληπτικά μέτρα. Οι ασθενείς που επιθυμούν να κάνουν παιδιά μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, πρέπει να λάβουν γενετική συμβουλευτική, εάν αυτό κριθεί κατάλληλο και υπάρχει η δυνατότητα.
Επιπρόσθετες Προειδοποιήσεις και Προφυλάξεις για Άλλες Οδούς Χορήγησης
Ενδοκυστική οδός
Η χορήγηση της επιρουβικίνης μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα χημικής κυστίτιδας (όπως δυσουρία, πολυουρία, νυκτουρία, στραγγουρία (επώδυνη και περιορισμένη ούρηση), αιματουρία, ενόχληση ουροδόχου κύστης, νέκρωση του τοιχώματος της ουροδόχου κύστης), σύσπαση της ουροδόχου κύστης. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή για προβλήματα καθετηριασμού (π.χ. απόφραξη ουρήθρας λόγω εκτεταμένων ενδοκυστικών όγκων).
Ενδοαρτηριακή οδός
Η ενδοαρτηριακή χορήγηση της επιρουβικίνης ( αρτηριακός εμβολιασμός με χρήση καθετήρα για τις εντοπισμένες ή τις περιοχικές θεραπείες του πρωτοπαθούς ηπατοκυτταρικού καρκίνου ή ηπατικών μεταστάσεων) ίσως προκαλέσει (επιπρόσθετατης συστηματικής τοξικότητας ποιοτικά παρόμοια με αυτή που παρατηρείται μετά από ενδοφλέβια χορήγηση της επιρουβικίνης) εντοπισμένες ή περιοχικές βλάβες που συμπεριλαμβάνουν γαστροδωδεκαδακτυλικό έλκος (πιθανώς λόγω της παλινδρόμησης των φαρμακευτικών ουσιών στη γαστρική αρτηρία) και στένωση των χοληφόρων πόρων λόγω της σκληρωτικής χολαγγειίτιδας που προκαλείται από το φάρμακο. Αυτή η οδός χορήγησης μπορεί να οδηγήσει σε εκτεταμένη νέκρωση του αιματούμενου ιστού.
Έκδοχα
Η επιρουβικίνη, κόνις για ενέσιμο διάλυμα, περιέχει methyl parahydroxybenzoate. Αυτό μπορεί να προκαλέσει αλλεργικές αντιδράσεις (που μπορεί να εμφανιστούν μετά τη θεραπεία) και σε σπάνιες περιπτώσεις, αναπνευστικές δυσκολίες.
Διαταραχή της Γονιμότητας
Η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει χρωμοσομική βλάβη στα ανθρώπινα σπερματοζωάρια. Οι άντρες που υποβάλλονται σε θεραπεία με επιρουβικίνη πρέπει να χρησιμοποιούν αποτελεσματικές μεθόδους αντισύλληψης, και εάν κριθεί κατάλληλο και υπάρχει η δυνατότητα, να ζητήσουν συμβουλές για διατήρηση του σπέρματος λόγω της πιθανότητας προκαλούμενης από τη θεραπεία μη αναστρέψιμης στειρότητας.
Η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει αμηνόρροια ή πρόωρη εμμηνόπαυση σε προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.
Εγκυμοσύνη
Γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία πρέπει να συμβουλεύονται να αποφεύγουν την εγκυμοσύνη κατά τη διάρκεια της θεραπείας και να χρησιμοποιούν αποτελεσματικές μεθόδους αντισύλληψης.
Πειραματικά δεδομένα σε ζώα παρέχουν ενδείξεις για το ότι η επιρουβικίνη μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο έμβρυο όταν χορηγείται σε εγκυμονούσες. Εάν η επιρουβικίνη χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ή εάν η ασθενής μείνει έγκυος ενώ λαμβάνει αυτό το φάρμακο, θα πρέπει να ενημερωθεί σχετικά με τον πιθανό κίνδυνο για το έμβρυο.
Δεν υπάρχουν μελέτες σε έγκυες γυναίκες. Η επιρουβικίνη πρέπει να χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μόνο εάν το πιθανό όφελος δικαιολογεί τους πιθανούς κινδύνους για το έμβρυο.
Γαλουχία
Δεν είναι γνωστό εάν η επιρουβικίνη απεκκρίνεται στο μητρικό γάλα. Επειδή πολλά φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων και άλλων ανθρακυκλινών, απεκκρίνονται στο μητρικό γάλα και λόγω της πιθανότητας σοβαρών ανεπιθύμητων αντιδράσεων της επιρουβικίνης σε βρέφη που θηλάζουν, οι μητέρες πρέπει να διακόπτουν το θηλασμό προτού λάβουν αυτό το φάρμακο.
Η επίδραση της επιρουβικίνης στην ικανότητα οδήγησης ή χειρισμού μηχανηνών δεν έχει αξιολογηθεί συστηματικά.
Ωστόσο, επειδή πολλοί άνθρωποι εμφανίζουν ναυτία ή έμετο κατά τη διάρκεια της
θεραπείας, δεν συνιστάται η οδήγηση και ο χειρισμός μηχανών.
Η επιρουβικίνη χρησιμοποιείται κυρίως σε συνδυασμό με άλλα κυτταροτοξικά φάρμακα. Αθροιστική τοξικότητα μπορεί να προκληθεί, ειδικά όσον αφορά τις επιδράσεις στον μυελό/αιματολογικό σύστημα και γαστρεντερικό σωλήνα (βλέπε
2.4 Ειδικές προειδοποιήσεις και προφυλάξεις κατά τη χρήση). Η χρήση της επιρουβικίνης σε θεραπεία συνδυασμού με άλλα ενδεχομένως καρδιοτοξικά κυτταροστατικά φάρμακα, καθώς και η ταυτόχρονη χορήγηση άλλων καρδιοδραστικών ενώσεων (π.χ. αναστολείς διαύλων ασβεστίου) απαιτεί στενή παρακολούθηση της καρδιακής λειτουργίας σε όλη τη διάρκεια της θεραπείας.
Η επιρουβικίνη μεταβολίζεται σε υψηλό βαθμό από το ήπαρ. Οι αλλαγές στην ηπατική λειτουργία που προκαλούνται από παράλληλους θεραπευτικούς χειρισμούς μπορεί να επηρεάσουν το μεταβολισμό, τη φαρμακοκινητική, τη θεραπευτική αποτελεσματικότητα και/ή την τοξικότητα της επιρουβικίνης (βλέπε 2.4 Ειδικές προειδοποιήσεις και προφυλάξεις κατά τη χρήση).
Οι ανθρακυκλίνες, συμπεριλαμβανομένης και της επιρουβικίνης, δεν πρέπει να χορηγούνται σε συνδυασμό με άλλους καρδιοτοξικούς παράγοντες, εκτός και αν η καρδιακή λειτουργία του ασθενούς παρακολουθείται στενά. Οι ασθενείς που λαμβάνουν ανθρακυκλίνες έπειτα από διακοπή της θεραπείας με άλλους καρδιοτοξικούς παράγοντες, ειδικά με εκείνους με μακρά ημίσεια ζωή, όπως η τραστουζουμάμπη, μπορεί να βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης καρδιοτοξικότητας. Η ημίσεια ζωή της τραστουζουμάμπης είναι περίπου 28,5 ημέρες και μπορεί να παραμένει στην κυκλοφορία για διάστημα έως και 24 εβδομάδες. Επομένως, οι γιατροί πρέπει να αποφεύγουν θεραπεία με ανθρακυκλίνες για διάστημα έως και 24 εβδομάδες μετά τη διακοπή της τραστουζουμάμπης, όπου είναι δυνατόν. Εάν οι ανθρακυκλίνες χρησιμοποιηθούν πριν από το χρόνο αυτό, συνιστάται προσεκτική παρακολούθηση της καρδιακής λειτουργίας.
Ο εμβολιασμός με ένα εμβόλιο ζωντανού μικροοργανισμού πρέπει να αποφεύγεται σε ασθενείς που λαμβάνουν επιρουβικίνη. Μπορεί να χορηγηθούν εμβόλια νεκρών ή αδρανοποιημένων μικροοργανισμών. Ωστόσο η ανταπόκριση σε τέτοια εμβόλια μπορεί να είναι μειωμένη.
Η σιμετιδίνη αυξάνει την AUC της επιρουβικίνης κατά 50% και η χορήγησή της θα πρέπει να διακόπτεται κατά τη διάρκεια της θεραπείας με επιρουβικίνη.
Όταν η πακλιταξέλη χορηγείται πριν από την επιρουβικίνη, μπορεί να προκαλέσει αυξημένες συγκεντρώσεις στο πλάσμα της αμετάβλητης επιρουβικίνης και των μεταβολιτών της, οι τελευταίοι δεν είναι ωστόσο ούτε τοξικοί ούτε ενεργοί. Η ταυτόχρονη χορήγηση πακλιταξέλης ή ντοσεταξέλης δεν επηρέασε τη φαρμακοκινητική της επιρουβικίνης, όταν η επιρουβικίνη χορηγήθηκε πριν την ταξάνη.
Ο συνδυασμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί, εάν εάν τα φάρμακα χορηγούνται με μεσοδιάστημα τουλάχιστον 24 ωρών. Η έγχυση της επιρουβικίνης και της πακλιταξέλης πρέπει να πραγματοποιηθεί με ένα διάλειμμα 24 ωρών μεταξύ 2 παραγόντων.
Η δεξβεραπαμίλη μπορεί να αλλάξει τη φαρμακοκινητική της επιρουβικίνης και πιθανώς να αυξήσει τις μυελοκατασταλτικές επιδράσεις της.
Μία μελέτη κατέδειξε ότι η ντοσεταξέλη μπορεί να αυξήσει τις συγκεντρώσεις στο πλάσμα των μεταβολιτών της επιρουβικίνης, όταν χορηγείται αμέσως μετά την
επιρουβικίνη.
Η κινινίνη μπορεί να επιταχύνει την αρχική κατανομή της επιρουβικίνης από το αίμα στους ιστούς και μπορεί να έχει επίδραση στην κατάτμηση των ερυθρών αιμοσφαιρίων από την επιρουβικίνη.
Η συγχορήγηση της ιντερφερόνης α2b μπορεί να προκαλέσει μία μείωση τόσο στον τελικό χρόνο ημίσειας ζωής όσο και στην τελική κάθαρση της επιρουβικίνης.
Η πιθανότητα σημαντικής διαταραχής της αιμοποίησης πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη θεραπεία με φάρμακα που επηρεάζουν το μυελό των οστών (δηλ. κυτταροστατικοί παράγοντες, σουλφοναμίδη, χλωραμφενικόλη, διφαινυλυντοΐνη, παράγωγα της αμινοπυριδίνης, αντιρετροϊκοί παράγοντες).
Αύξηση της μυελοκαταστολής μπορεί να εμφανισθεί σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία συνδυασμού ανθρακυκλίνης και δεξραζοξάνης.
Δεν πρέπει να αναμιγνύεται με ηπαρίνη γιατί πρόκειται για χημικώς ασύμβατες ουσίες που σε ορισμένη αναλογία μπορεί να σχηματίσουν ίζημα. Η επιρουβικίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με άλλους χημειοθεραπευτικούς παράγοντες, δεν συνιστάται όμως η ανάμιξη των φαρμάκων αυτών μέσα στην ίδια σύριγγα.
Η επιρουβικίνη είναι κυτταροτοξικός παράγοντας που χορηγείται με ενδοφλέβια ένεση ή ενδοκυστικώς.
Η δοσολογία υπολογίζεται συνήθως με βάση την επιφάνεια του σώματος (mg/m2). Η συνολική δόση της επιρουβικίνης που χορηγείται ανά κύκλο μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τη χρήση της σε κάθε δοσολογικό σχήμα (π.χ. αν χορηγείται σαν μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με άλλα κυτταροτοξικά φάρμακα) και ανάλογα με τη θεραπευτική ένδειξη (π.χ. στη θεραπεία του καρκίνου του μαστού ή του πνεύμονα η επιρουβικίνη χορηγείται επίσης και σε δόσεις υψηλότερες από τις συμβατικές).
Η ενδοφλέβια χορήγηση της επιρουβικίνης πρέπει να γίνεται με προσοχή. Συνιστάται η χορήγηση της επιρουβικίνης σε σωλήνα ενδοφλέβιας έγχυσης ελεύθερης ροής (με ισότονο φυσιολογικό ορό ή διάλυμα γλυκόζης 5%) για διάστημα 3 μέχρι 20 λεπτών, ανάλογα με τη δοσολογία και τον όγκο του διαλύματος έγχυσης. Σκοπός της τεχνικής αυτής είναι η ελαχιστοποίηση του κινδύνου θρόμβωσης ή περιφλεβικής εξαγγείωσης που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή κυτταρίτιδα, φυσαλλιδοποίηση και νέκρωση των ιστών. Δεν συνιστάται απευθείας ένεση λόγω του κινδύνου εξαγγείωσης, που μπορεί να προκληθεί ακόμη και παρουσία επαρκούς εμφάνισης αίματος κατά την αναρρόφηση της σύριγγας.
Όταν η επιρουβικίνη χρησιμοποιείται ως μονοθεραπεία, η συνιστώμενη δόση ανά κύκλο σε ενήλικες είναι 60-120 mg/m2 επιφάνειας σώματος.
Η συνολική δόση ανά κύκλο μπορεί να χορηγηθεί σε εφάπαξ δόση ή να κατανεμηθεί σε 2-3 διαδοχικές ημέρες. Σε καταστάσεις φυσιολογικής ανάνηψης από την τοξικότητα που προκαλείται από το φάρμακο (ειδικά μυελοκαταστολή και στοματίτιδα), κάθε κύκλος θεραπείας μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε 3 έως 4 εβδομάδες.
Η επιρουβικίνη ως μονοθεραπεία στην αντιμετώπιση του καρκίνου του πνεύμονα με υψηλές
δόσεις ή στην αντιμετώπιση του προχωρημένου καρκίνου του μαστού με υψηλές δόσεις σε μονοθεραπεία και σε συνδυασμένη θεραπεία πρέπει να χορηγείται σύμφωνα με τα ακόλουθα σχήματα:
Μικροκυτταρικός καρκίνος πνεύμονα (χωρίς προηγούμενη θεραπεία): 120 mg/m2, ημέρα 1, κάθε 3 έως 4 εβδομάδες.
Μη μικροκυτταρικός καρκίνος πνεύμονα (επιδερμοειδής, μεγαλοκυτταρικός και αδενοκαρκίνωμα, χωρίς προηγούμενη θεραπεία): 135 mg/m2, ημέρα 1 ή 45 mg/m2, ημέρα 1, 2, 3, κάθε 3 έως 4 εβδομάδες.
Καρκίνος μαστού: Δόσεις μέχρι 135 mg/m2 σε μονοθεραπεία και 120 mg/m2 σε συνδυασμένη θεραπεία κάθε 3 έως 4 εβδομάδες αποδείχθηκαν αποτελεσματικές και καλά ανεκτές στη θεραπεία του προχωρημένου καρκίνου του μαστού. Στην επικουρική θεραπεία του πρώιμου καρκίνου του μαστού σε θετικούς ως προς τους λεμφαδένες ασθενείς, συνιστάται η χορήγηση δόσεων από 100 mg/m2 μέχρι 120 mg/m2 κάθε 3 έως 4 εβδομάδες.
Χαμηλότερες δόσεις (60-70 mg/m2 για τα σχήματα συμβατικών δόσεων και 105-120 mg/m2 για τα σχήματα υψηλών δόσεων) συνιστώνται σε ασθενείς των οποίων η λειτουργία του μυελού των οστών είναι ήδη επιβαρυμένη, λόγω προηγούμενης χημειοθεραπείας, σε ηλικιωμένους ασθενείς ή επί παρουσίας νεοπλασματικής διήθησης του μυελού των οστών. Όταν η επιρουβικίνη χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλα κυτταροτοξικά φάρμακα με ενδεχόμενη αλληλοκαλυπτόμενη τοξικότητα, η συνιστώμενη δόση ανά κύκλο θα πρέπει να μειώνεται αντίστοιχα.
Η μέτρια νεφρική ανεπάρκεια δεν φαίνεται να απαιτεί ελάττωση δοσολογίας λόγω της περιορισμένης ποσότητας επιρουβικίνης που απεκκρίνεται από την οδό αυτή. Σε ασθενείς με σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια (κρεατινίνη ορού > 5 mg/dL) η έναρξη της θεραπείας πρέπει να γίνεται με χαμηλότερες δόσεις.
Δεδομένου ότι η κυριότερη οδός απέκκρισης της επιρουβικίνης είναι το ηπατοχολικό σύστημα, η δοσολογία πρέπει να ελαττώνεται σε ασθενείς με ηπατική ανεπάρκεια για αποφυγή αύξησης της συνολικής τοξικότητας. Οδηγίες για την ελάττωση της δοσολογίας σε αυτούς τους ασθενείς παρέχονται στην παράγραφο 2.4 Ειδικές προειδοποιήσεις.
Για τη θεραπεία επιφανειακών όγκων της ουροδόχου κύστης, συνιστάται θεραπεία 8 εβδομαδιαίων ενσταλάξεων των 50 mg (σε 25-50 mL φυσιολογικού ορού). Σε περίπτωση τοπικής τοξικότητας (χημικής κυστίτιδας) συνιστάται μείωση της δοσολογίας σε 30 mg. Για τη θεραπεία καρκινωμάτων in-situ, ανάλογα με την ατομική ανοχή του ασθενούς, η δόση μπορεί να αυξηθεί στα 80 mg. Για την προφύλαξη υποτροπής διουρηθρικώς αφαιρεθέντος επιφανειακού όγκου, μπορεί να χορηγηθούν 50 mg 4 φορές, από μία κάθε εβδομάδα και εν συνεχεία 11 φορές, από μία κάθε μήνα. Το διάλυμα πρέπει να παραμένει εντός
της κύστης για διάστημα μίας ώρας ο ασθενής θα πρέπει να αλλάζει θέση περιστροφικά ώστε να πετύχει την καλύτερη επαφή του φαρμάκου με όλο το βλεννογόνο της κύστης. Για αποφυγή ανεπιθύμητης αραίωσης με τα ούρα, ο ασθενής δεν πρέπει να πιει κανένα υγρό για διάρκεια δώδεκα ωρών πριν από την ενστάλαξη. Επίσης, ο ασθενής πρέπει να καθοδηγείται να ουρεί μετά το τέλος της ενστάλλαξης.
Η ενδοκυστική χορήγηση δεν είναι κατάλληλη για τη θεραπεία διηθητικών όγκων που έχουν διεισδύσει το μυϊκό χιτώνα του τοιχώματος της ουροδόχου κύστης.
Ενδοφλέβια χορήγηση. Η επιρουβικίνη δεν είναι δραστική όταν χορηγείται από το στόμα και δεν θα πρέπει να χορηγείται ενδομυϊκώς ή ενδοραχιαία. Συνιστάται η χορήγηση του φαρμάκου μέσω του σωλήνα ενδοφλέβιας έγχυσης φυσιολογικού ορού ελεύθερης ροής για την ελαχιστοποίηση του κινδύνου εξαγγείωσης του φαρμάκου. Η φλέβα θα πρέπει να
ξεπλυθεί με φυσιολογικό ορό μετά τη χορήγηση του φαρμάκου. Η εξαγγείωση του φαρμάκου από τη φλέβα κατά τη διάρκεια της ένεσης μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αλλοιώσεις στους ιστούς, ακόμη και νέκρωση. Μπορεί να προκληθεί φλεβική σκλήρυνση από ένεση σε μικρά αγγεία ή από επανειλημμένες ενέσεις στην ίδια φλέβα.
Ενδοκυστική χορήγηση. Η επιρουβικίνη που χορηγείται με ενστάλαξη με τη χρήση καθετήρα, θα πρέπει να παραμείνει στην κύστη για διάστημα 1 ώρας. Θα πρέπει να δοθούν οδηγίες στον ασθενή να ουρήσει στο τέλος του χρονικού αυτού διαστήματος.
Μέτρα προστασίας. Λόγω της τοξικής φύσης της ουσίας, παρέχονται οι εξής συστάσεις προστασίας:
το προσωπικό θα πρέπει να έχει εκπαιδευτεί στις σωστές τεχνικές για ανασύσταση και χειρισμό του φαρμάκου
οι έγκυες γυναίκες θα πρέπει να αποκλείονται από την εργασία με το φάρμακο αυτό
το προσωπικό που έρχεται σε επαφή με την επιρουβικίνη θα πρέπει να φορά προστατευτικά ρούχα: ειδικά γυαλιά, ποδιά καθώς και γάντια και μάσκα μίας χρήσης
Πρέπει να καθοριστεί ειδικός χώρος για ανασύσταση (κατά προτίμηση κάτω από σύστημα απαγωγού γραμμικής ροής). Η επιφάνεια του πάγκου εργασίας πρέπει να προστατεύεται από πλαστικοποιημένο, απορροφητικό χαρτί μίας χρήσης
όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται για την ανασύσταση, χορήγηση ή καθαρισμό, συμπεριλαμβανομένων των γαντιών, θα πρέπει να τοποθετούνται σε σάκους απορριμμάτων υψηλού κινδύνου για καύση σε υψηλές θερμοκρασίες.
Κάθε έγχυση ή διαρροή θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με αραιό διάλυμα υποχλωριώδους νατρίου (1% διαθέσιμο χλώριο), κατά προτίμηση με εμποτισμό και απορρόφηση και στη συνέχεια ξέπλυμα με νερό.
Όλα τα υλικά καθαρισμού θα πρέπει, μετά τη χρήση τους, να αποτεφρώνονται όπως περιγράφεται πιο πάνω.
Η τυχαία επαφή με το δέρμα ή με τα μάτια πρέπει να αντιμετωπίζεται αμέσως με πλύσιμο με άφθονο νερό ή με σαπούνι και νερό ή με διάλυμα διττανθρακικού νατρίου. Στη συνέχεια απαιτείται ιατρική περίθαλψη.
Το φάρμακο πρέπει να χρησιμοποιηθεί εντός 24 ωρών από την πρώτη διάτρηση του ελαστικού πώματος. Το μη χρησιμοποιηθέν διάλυμα πρέπει να απορρρίπτεται.
Η παρατεταμένη επαφή με οποιοδήποτε διάλυμα αλκαλικού pΗ θα πρέπει να αποφεύγεται επειδή θα προκαλέσει υδρόλυση του φαρμάκου. Η επιρουβικίνη δεν πρέπει να αναμιγνύεται με ηπαρίνη λόγω χημικής ασυμβατότητας και σε ορισμένες αναλογίες μπορεί να σχηματίσουν ίζημα. Η επιρουβικίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με άλλους χημειοθεραπευτικούς παράγοντες, δεν συνιστάται όμως η ανάμιξη των φαρμάκων αυτών
στην ίδια σύριγγα.
Οξεία υπερδοσολογία με επιρουβικίνη θα έχει ως αποτέλεσμα σοβαρή μυελοκαταστολή (κυρίως λευκοπενία και θρομβοπενία), γαστρεντερικές τοξικές επιδράσεις (κυρίως βλενογονίτιδα) και οξείες καρδιακές επιπλοκές. Λανθάνουσα καρδιακή ανεπάρκεια έχει παρατηρηθεί με ανθρακυκλίνες αρκετούς μήνες έως χρόνια μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας (βλ. παράγραφο 2.4 Ειδικές Προειδοποιήσεις και Προφυλάξεις κατά τη χρήση). Οι ασθενείς πρέπει να παρακολουθούνται προσεχτικά. Εάν εμφανιστούν σημεία καρδιακής ανεπάρκειας, οι ασθενείς πρέπει να θεραπευτούν σύμφωνα με τις καθιερωμένες οδηγίες.
Θεραπεία:
Συμπτωματική. Η επιρουβικίνη δεν μπορεί να εξαφανιστεί με διύλιση.
Η αγωγή πρέπει να έχει στόχο την υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών του οργανισμού
κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέτρα όπως μεταγγίσεις αίματος και νοσηλεία σε απομόνωση. Όψιμη καρδιακή ανεπάρκεια παρατηρήθηκε με τις ανθρακυκλίνες μέχρι και 6 μήνες μετά την υπερδοσολογία.
Οι ακόλουθες ανεπιθύμητες ενέργειες έχουν παρατηρηθεί και αναφερθεί κατά τη διάρκεια θεραπείας με επιρουβικίνη με τις ακόλουθες συχνότητες: Πολύ συχνές (≥1/10), συχνές (≥1/100 έως <1/10), όχι συχνές (≥1/1.000 έως ≤1/100), σπάνιες (≥1/10.000 έως ≤1/1.000), πολύ σπάνιες (≤1/10.000), μη γνωστές (δεν μπορούν να εκτιμηθούν με βάση τα διαθέσιμα δεδομένα).
Περισσότερο από 10% των ασθενών σε θεραπεία αναμένεται να εμφανίσουν ανεπιθύμητες ενέργειες. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες είναι μυελοκαταστολή, γαστρεντερικές ανεπιθύμητες ενέργειες, ανορεξία, αλωπεκία, λοίμωξη.
Κατηγορία Οργανικού Συστήματος | Συχνότητα | Ανεπιθύμητες Ενέργειες |
Λοιμώξεις και παρασιτώσεις | Συχνές | Λοίμωξη |
Μη γνωστές | Σηπτική καταπληξία, σηψαιμία, πνευμονία | |
Νεοπλάσματα καλοήθη, κακοήθη και μη καθοριζόμενα (περιλαμβάνονται κύστες και πολύποδες) | Σπάνιες | Οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία, οξεία μυελογενής λευχαιμία |
Διαταραχές του αιμοποιητικού και του λεμφικού συστήματος | Πολύ συχνές | Μυελοκαταστολή (λευκοπενία, κοκκιοκυτταροπενία και ουδετεροπενία, αναιμία και εμπύρετη ουδετεροπενία) |
Όχι συχνές | Θρομβοπενία | |
Μη γνωστές | Αιμορραγία και υποξία ιστού ως αποτέλεσμα μυελοκαταστολής | |
Διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος | Σπάνιες | Αναφυλαξία |
Διαταραχές του μεταβολισμού και της θρέψης | Συχνές | Ανορεξία, αφυδάτωση |
Σπάνιες | Υπερουριχαιμία (βλέπε παράγραφο 2.4) | |
Διαταραχές του νευρικού συστήματος | Σπάνιες | Ζάλη |
Οφθαλμικές διαταραχές | Μη γνωστές | Επιπεφυκίτιδα, κερατίτιδα |
Καρδιακές διαταραχές | Σπάνιες | Συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, (δύσπνοια, οίδημα, ηπατομεγαλία, ασκίτης, πνευμονικό οίδημα, υπεζωκοτική συλλογή, καλπαστικός ρυθμός) καρδιοτοξικότητα (π.χ. ΗΚΓ |
ανωμαλίες, αρρυθμίες, καρδιομυοπάθεια), κοιλιακή ταχυκαρδία, βραδυκαρδία, κολποκοιλιακός αποκλεισμός, σκελικός αποκλεισμός | ||
Αγγειακές διαταραχές | Συχνές | Εξάψεις |
Όχι συχνές | Φλεβίτιδα, θρομβοφλεβίτιδα | |
Μη γνωστές | Καταπληξία, θρομβοεμβολή, συμπεριλαμβανομένης πνευμονικής εμβολής | |
Διαταραχές του γαστρεντερικού συστήματος | Συχνές | Βλεννογονίτιδα, οισοφαγίτιδα, στοματίτιδα, έμετος, διάρροια, ναυτία |
Διαταραχές του δέρματος και του υποδόριου ιστού | Πολύ συχνές | Αλωπεκία |
Σπάνιες | Κνίδωση | |
Μη γνωστές | Εντοπισμένη τοξικότητα, εξάνθημα, κνησμός, δερματικές αλλαγές, ερύθημα, εξάψεις, υπέρχρωση δέρματος και ονύχων, φωτοευαισθησία, υπερευαισθησία σε δέρμα που έχει υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία (radiation-recall reaction) | |
Διαταραχές των νεφρών και των ουροφόρων οδών | Πολύ συχνές | Ερυθρός χρωματισμός ούρων για 1 έως 2 ημέρες μετά τη χορήγηση |
Διαταραχές του αναπαραγωγικού συστήματος και του μαστού | Σπάνιες | Αμηνόρροια, αζωοσπερμία |
Γενικές διαταραχές και καταστάσεις της οδού χορήγησης | Συχνές | Ερύθημα στη θέση έγχυσης |
Σπάνιες | Αίσθημα κακουχίας,/εξασθένιση, πυρετός, ρίγη | |
Μη γνωστές | Φλεβοσκλήρυνση, τοπικό άλγος, σοβαρή κυτταρίτιδα, νέκρωση ιστών μετά από ακούσια παραφλεβική ένεση | |
Παρακλινικές εξετάσεις | Σπάνιες | Μεταβολές στα επίπεδα τρανσαμινασών |
Μη γνωστές | Ασυμπτωματική ελάττωση του κλάσματος εξωθήσεως αριστερής κοιλίας | |
Κακώσεις, δηλητηριάσεις και επιπλοκές θεραπευτικών | Συχνές | Έχει παρατηρηθεί χημική κυστίτιδα, κάποιες φορές αιμορραγική, κατόπιν ενδοκυστικής χορήγησης (βλέπε |
χειρισμών | παράγραφο 2.4) |
Ενδοκυστική χορήγηση:
Καθώς μία μικρή μόνο ποσότητα δραστικού συστατικού επαναπορροφάται μετά την ενδοκυστική ενστάλαξη, σοβαρές συστηματικές αλλεργικές αντιδράσεις όπως επίσης και αλλεργικές αντιδράσεις είναι σπάνιες. Έχουν συχνά αναφερθεί εντοπισμένες αντιδράσεις όπως αίσθημα καύσου, συχνουρία και πολυουρία. Έχουν αναφερθεί περιστασιακή βακτηριακή ή χημική κυστίτιδα (βλέπε παράγραφο 2.4). Αυτές οι ανεπιθύμητες ενέργειες είναι κυρίως αναστρέψιμες.
Μυελοτοξικότητα/Αιματολογική τοξικότητα: Η δοσοεξαρτώμενη, αναστρέψιμη λευκοπενία και/ή κοκκιοκυτταροπενία (ουδετεροπενία) αποτελεί την κυριότερη εκδήλωση της μυελοτοξικότητας/αιματολογικής τοξικότητας της επιρουβικίνης και αντιπροσωπεύει την οξεία δοσοπεριοριστική τοξικότητα του φαρμάκου αυτού. Η λευκοπενία είναι συνήθως πιο σοβαρή μετά τη χορήγηση σχημάτων με υψηλές δόσεις. Κάτω από τις συνθήκες αυτές μπορεί να απαιτηθεί κατάλληλη υποστήριξη του μυελού (π.χ. αρχέγονα κύτταρα περιφερικού αίματος ή αυξητικοί παράγοντες). Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί θρομβοκυτταροπενία και αναιμία.
Τα κλινικά επακόλουθα της μυελοτοξικότητας/αιματολογικής τοξικότητας από επιρουβικίνη μπορεί να περιλαμβάνουν πυρετό, λοιμώξεις, σήψη/σηψαιμία, σηπτικό σοκ, αιμορραγίες, υποξία των ιστών ή θάνατο. Θα πρέπει να χορηγούνται αντιβιοτικά ενδοφλεβίως όταν παρατηρηθεί εμπύρετη ουδετεροπενία.
Δευτερογενής λευχαιμία
Η εμφάνιση δευτερογενούς οξείας μυελογενούς λευχαιμίας, με ή χωρίς προ- λευχαιμική φάση, έχει αναφερθεί σπάνια σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ταυτόχρονη θεραπεία με ανθρακυκλίνες (συμπεριλαμβανομένης της επιρουβικίνης). Η δευτερογενής λευχαιμία εμφανίζεται συχνότερα, όταν τα φάρμακα αυτά χορηγούνται σε συνδυασμό με αντινεοπλασματικούς παράγοντες, που έχουν καταστροφική δράση στο DNA, σε συνδυασμό με ακτινοθεραπεία, όταν οι ασθενείς έχουν λάβει προηγουμένως κυταρροτοξικά φάρμακα ή όταν η δοσολογία των ανθρακυκλινών αυξάνεται κλιμακωτά. Οι λευχαιμίες αυτές μπορεί να έχουν βραχεία λανθάνουσα περίοδο (1 - 3 ετών).
Καρδιοτοξικότητα: Η καρδιοτοξικότητα που προκαλείται από ανθρακυκλίνες μπορεί να εμφανισθεί με πρώιμες (οξείες) ή όψιμες εκδηλώσεις. Η πρώιμη καρδιοτοξικότητα της επιρουβικίνης εκδηλώνεται κυρίως ως κολπική ταχυκαρδία και/ή ανωμαλίες στο ΗΚΓ, π.χ. μη ειδικές αλλαγές στο κύμα ST-T, ωστόσο έχουν αναφερθεί και ταχυαρρυθμίες όπως πρόωρες κοιλιακές συστολές, κοιλιακή ταχυκαρδία, βραδυκαρδία, καθώς και αποκλεισμός του κολποκοιλιακού δεματίου του His και ασυμπτωματική πτώση στο κλάσμα εξώθησης. Με εξαίρεση τις επικίνδυνες καρδιακές αρρυθμίες, οι ανεπιθύμητες αυτές ενέργειες δεν αποτελούν συνήθως ένδειξη μεταγενέστερης ανάπτυξης όψιμης καρδιοτοξικότητας, σπάνια είναι κλινικής σημασίας και σε γενικές γραμμές δεν αποτελούν λόγο για τη διακοπή της θεραπείας με επιρουβικίνη. Η όψιμη καρδιοτοξικότητα χαρακτηρίζεται από μυοκαρδιοπάθεια η οποία εκδηλώνεται κλινικά με συμπτώματα/ενδείξεις κοιλιακής δυσλειτουργίας/συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας [όπως δύσπνοια, πνευμονικό οίδημα, οίδημα κάτω άκρων (π.χ. στα σφυρά), ηπατομεγαλία, ασκίτης, πλευρίτιδα, καλπαστικός ρυθμός]. Η τοξικότητα αυτή φαίνεται να εξαρτάται από την αθροιστική δόση της επιρουβικίνης και αντιπροσωπεύει την αθροιστική δοσοπεριοριστική τοξικότητα του φαρμάκου. Σε έναν αριθμό μελετών αξιολογήθηκε ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης αποφρακτικής καρδιακής νόσου, σε απουσία άλλων καρδιακών παραγόντων κινδύνου, αυξάνεται απότομα όταν η αθροιστική δόση της επιρουβικίνης φθάσει τα 900 mg/m2. Ωστόσο, όταν υπάρχει επιπρόσθετος κίνδυνος για ανάπτυξη καρδιοτοξικότητας (π.χ. ενεργό ή
λανθάνουσα καρδιαγγειακή | νόσος, | προηγούμενη | ακτινοθεραπεία, |
προηγούμενη/ταυτόχρονη χρήση | άλλων | καρδιοτοξικών | φαρμάκων) η |
καρδιοτοξικότητα μπορεί να εμφανισθεί σε χαμηλότερες αθροιστικές δόσεις. Η όψιμη καρδιοτοξικότητα αναπτύσσεται κυρίως κατά τη διάρκεια της αγωγής με επιρουβικίνη και μέχρι και δυο-τρεις μήνες μετά, ωστόσο έχουν αναφερθεί και απώτερα συμβάντα (αρκετούς μήνες μέχρι χρόνια μετά την αποπεράτωση της αγωγής). Σοβαρή καρδιακή βλάβη μπορεί να αποτραπεί με τακτική παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της αγωγής (βλ. επίσης παράγραφο 2.4). Έχει αναφερθεί επίσης και περικαρδιακή έκχυση.
Γαστρεντερική Τοξικότητα: Βλεννογονίτιδα (κυρίως στοματίτιδα, λιγότερο συχνά οισοφαγίτιδα) μπορεί να παρατηρηθεί σε ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με επιρουβικίνη. Οι κλινικές εκδηλώσεις της βλεννογονίτιδας περιλαμβάνουν πόνο ή αίσθημα καύσου, διαβρώσεις-εξελκώσεις, αιμορραγία και λοιμώξεις. Η στοματίτιδα εμφανίζεται γενικά σχεδόν αμέσως μετά τη χορήγηση του φαρμάκου και, σε περίπτωση που είναι σοβαρή, μπορεί να προχωρήσει μέσα σε διάστημα ημερών σε εξελκώσεις του βλεννογόνου. Ωστόσο, οι περισσότεροι ασθενείς ανανήπτουν από αυτήν την ανεπιθύμητη ενέργεια μέχρι την τρίτη εβδομάδα της θεραπείας. Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί ναυτία, έμετος και, κατά καιρούς, διάρροια και κοιλιακό άλγος. Ο έντονος έμετος και διάρροια μπορούν να προκαλέσουν αφυδάτωση. Η ναυτία και ο έμετος μπορούν να αποτραπούν ή να μειωθούν σε ένταση με τη χορήγηση κατάλληλης αντιεμετικής αγωγής. Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί υπερχρωμάτωση του στοματικού βλεννογόνου.
Δερματικές Αντιδράσεις και Αντιδράσεις Υπερευαισθησίας: Αλωπεκία, που συμπεριλαμβάνει τη διακοπή ανάπτυξης γενιού, παρατηρείται συχνά. Η ανεπιθύμητη αυτή ενέργεια είναι συνήθως αναστρέψιμη, και όλα τα μαλλιά αναπτύσσονται και πάλι εντός δύο-τριών μηνών μετά την αποπεράτωση της αγωγής. Μπορεί επίσης να παρατηρηθούν ερύθημα, εξάψεις, υπερχρωμάτωση του δέρματος και των νυχιών, φωτοευαισθησία και υπερευαισθησία σε δέρμα που έχει υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία (radiation recall reaction). Κνίδωση και αναφυλαξία έχουν αναφερθεί σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με επιρουβικίνη. Οι ενδείξεις/συμπτώματα των αντιδράσεων αυτών μπορεί να ποικίλουν από δερματικό εξάνθημα και κνησμό μέχρι πυρετό, ρίγη και σοκ.
Αντιδράσεις στο σημείο της Ένεσης: Η ερυθηματώδης ράβδωση κατά μήκος της φλέβας όπου πραγματοποιήθηκε η έγχυση δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, και μπορεί να προηγείται της τοπικής φλεβίτιδας ή θρομβοφλεβίτιδας. Ο κίνδυνος για πρόκληση φλεβίτιδας/θρομβοφλεβίτιδας στο σημείο της ένεσης μπορεί να ελαχιστοποιηθεί με την εφαρμογή της διαδικασίας χορήγησης που συνιστάται στην παράγραφο 2.4. Μπορεί επίσης να προκληθεί φλεβοσκλήρυνση, ειδικά όταν η επιρουβικίνη εγχύεται κατ’ επανάληψη σε μικρή φλέβα.
Στην περίπτωση περιφλεβικής εξαγγείωσης του φαρμάκου, παρατηρείται τοπικό άλγος, σοβαρή κυτταρίτιδα και νέκρωση ιστών (βλ. επίσης παράγραφο 2.4).
Άλλες Ανεπιθύμητες Ενέργειες: Οι άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν επιπεφυκίτιδα, κερατίτιδα, ανορεξία, λοιμώξεις, αδιαθεσία/κόπωση και υπερουριχαιμία, που μπορεί να εμφανισθεί σαν επακόλουθο του εκτεταμένου καταβολισμού των πουρινών που συνοδεύει την από το φάρμακο προκληθείσα ταχεία κυτταρική νέκρωση των πολύ ευαίσθητων στη χημειοθεραπεία νεοπλασμάτων (σύνδρομο λύσης του όγκου). Η ενυδάτωση, η αλκαλοποίηση των ούρων και η χορήγηση αλλοπουρινόλης βοηθούν στην αποτροπή ή στην ελαχιστοποίηση των ανεπιθύμητων ενεργειών της υπερουριχαιμίας. Πιθανόν να εμφανιστεί ερυθρός χρωματισμός των ούρων 1-2 ημέρες μετά τη χορήγηση.
Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί αμηνόρροια και η αγωγή με επιρουβικίνη μπορεί να
προκαλέσει αζωοσπερμία.
Μεταβολές στα επίπεδα των τρανσαμινασών μπορεί επίσης να παρατηρηθούν. Η χορήγηση της επιρουβικίνης από την ενδοκυστική οδό μπορεί να προκαλέσει χημική κυστίτιδα και συστολή της ουροδόχου κύστης.
Έχει αναφερθεί ότι η άμεση χορήγηση της επιρουβικίνης (ή αγωγών που περιέχουν επιρουβικίνη) και λιπιοδόλης στην ηπατική αρτηρία (transcatheter arterial embolization) για την τοπική θεραπεία του πρωτογενούς ηπατοκυτταρικού καρκινώματος ή των ηπατικών μεταστάσεων προκαλεί έλκος του στομάχου- δωδεκαδακτύλου, προφανώς λόγω της ανάδρασης των φαρμάκων στην γαστρική αρτηρία και στένωση των χοληφόρων πόρων λόγω της σκληρωτικής χολαγγειίτιδας που προκαλείται από το φάρμακο.
Σε περίπτωση που θεωρείτε ότι το φάρμακο σας προκάλεσε κάποια ανεπιθύμητη ενέργεια παρακαλούμε να τη γνωστοποιήσετε στο θεράποντα ιατρό σας, ή στο φαρμακοποιό ή άλλο επαγγελματία του τομέα της υγείας, ή απευθείας στον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Μεσογείων 284, 15562, Χολαργός, www.eof.gr).
Δεν εφαρμόζεται.
Η ημερομηνία λήξης αναγράφεται στην εξωτερική και εσωτερική συσκευασία. Σε περίπτωση που η ημερομηνία αυτή έχει παρέλθει μην το χρησιμοποιήσετε.
α. Ενέσιμο διάλυμα, 10mg/5ml φιαλίδιο, 50mg/25ml φιαλίδιο: Φυλάσσεται σε ψυγείο (2ο έως 8ο C). Η φύλαξη του ενέσιμου διαλύματος σε ψυγείο πιθανόν να προκαλέσει το σχηματισμό ζελατινώδους προϊόντος. Αυτό θα επανέλθει σε ελαφρώς ιξώδες έως ευκίνητο διάλυμα μετά από 2 έως 4 ώρες το μέγιστο, σε κατάσταση ισορροπίας και σε ελεγχόμενη θερμοκρασία δωματίου (15-25°C).
β. Κόνις και διαλύτης για ενέσιμο διάλυμα, 10mg/φιαλίδιο: Φυλάσσεται σε θερμοκρασία ≤ 25°C. Το ανασυσταμένο προϊόν είναι σταθερό για 24 ώρες σε θερμοκρασία δωματίου με προστασία από το φως και για 48 ώρες σε ψυγείο (2ο έως 8ο C).
γ. Κόνις για ενέσιμο διάλυμα, 50mg/φιαλίδιο: Φυλάσσεται σε θερμοκρασία ≤ 25°C.
Το ανασυσταμένο προϊόν είναι σταθερό για 24 ώρες σε θερμοκρασία δωματίου και για 48 ώρες σε ψυγείο (2ο έως 8 ο C).
Το φάρμακο αυτό σας το συνταγογράφησε ο γιατρός σας μόνο για το συγκεκριμένο ιατρικό σας πρόβλημα.
Δεν θα πρέπει να το δίνετε σε άλλα άτομα ή να το χρησιμοποιείτε για κάποια άλλη πάθηση, χωρίς προηγουμένως να έχετε συμβουλευτεί το γιατρό σας.
Εάν κατά τη διάρκεια της θεραπείας εμφανισθεί κάποιο πρόβλημα με το φάρμακο, ενημερώστε αμέσως το γιατρό σας ή το φαρμακοποιό σας.
Εάν έχετε οποιαδήποτε ερωτηματικά γύρω από τις πληροφορίες που αφορούν το φάρμακο που λαμβάνετε ή χρειάζεστε καλύτερη ενημέρωση για το ιατρικό σας πρόβλημα μη διστάσετε να ζητήσετε τις πληροφορίες αυτές από το γιατρό ή το φαρμακοποιό σας.
Για να είναι αποτελεσματικό και ασφαλές το φάρμακο που σας χορηγήθηκε θα πρέπει να λαμβάνεται σύμφωνα με τις οδηγίες που σας δόθηκαν.
Για την ασφάλεια και την υγεία σας είναι απαραίτητο να διαβάσετε με προσοχή κάθε πληροφορία που αφορά το φάρμακο που σας χορηγήθηκε.
Μη διατηρείτε τα φάρμακα σε ερμάρια του λουτρού, διότι η ζέστη και η υγρασία μπορεί να τα αλλοιώσουν και να τα καταστήσουν επιβλαβή για την υγεία σας.
Μην κρατάτε φάρμακα που δεν τα χρειάζεστε ή που ήδη έχουν λήξει.
Για μεγαλύτερη ασφάλεια κρατάτε όλα τα φάρμακα σε ασφαλές μέρος μακριά από τα παιδιά.
Με περιορισμένη ιατρική συνταγή: Μόνο για νοσοκομειακή χρήση.